Η αδιανόητη διέξοδος

Του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου

​Η απόφαση του Αρτέμη Σώρρα να καλέσει τους υποστηρικτές του να αποπληρώσουν τα χρέη τους με ζεστό χρήμα κλείνει οριστικά έναν κύκλο οκτώ ετών, κατά τη διάρκεια του οποίου είχε γίνει πιστευτό από ένα σημαντικό έως πλειοψηφικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, ότι η διέξοδος από την κρίση θα μπορούσε να προκύψει χωρίς μόχθο, αλλαγή νοοτροπίας και τρόπου ζωής. Σήμερα, αν και μια αυξανόμενη μειοψηφία αντιλαμβάνεται την ανάγκη του μόχθου ως μόνης διεξόδου, η συντριπτική πλειοψηφία παραμένει με μια αίσθηση παραίτησης μπροστά στο αδιέξοδο.
Τα αίτια αυτής της παραίτησης είναι πολλά: Ο μεγάλος μέσος όρος ηλικίας, η γενικευμένη αποχαύνωση, η μεγάλη απομάκρυνση, ιδιαίτερα των νεώτερων γενεών, από ηθικές και συλλογικές αξίες, ο διάχυτος μηδενισμός. Όλα αυτά δημιουργούν πάντως μια αίσθηση, ότι μια ρεαλιστική διέξοδος από την παρακμή, ακόμα και αν υπάρχει, δεν μας συμφέρει. Ή για να το θέσουμε πιο ωμά, «λεφτά υπάρχουν», αλλά είναι αυτά που μπαίνουν στις τσέπες μας, χωρίς να έχουμε μοχθήσει για αυτά.
Έτσι, ενώ έχουμε ως έθνος όλα τα διαθέσιμα μέσα για να σταματήσουμε τον συλλογικό μας κατήφορο και να πιάσουμε επί τέλους πάτο, αποφεύγουμε σχεδόν πλήρως τη σχετική δημόσια συζήτηση, ακόμα και τη σκέψη περί των μέσων της διεξόδου, γιατί γνωρίζουμε ότι είναι οδυνηρά. Άλλωστε, η κατηγορία του «κοινωνικού αυτοματισμού» εκτοξεύεται περιφρουρώντας τις προνομιούχες κοινωνικές ομάδες, όπως και η αντίληψη της κοινωνικής δικαιοσύνης, όχι ως καθολικής ισότητας παραγωγικότητας και απολαβών, αλλά ως ισότητας αναγκών και απολαβών, η οποία εφαρμόζεται, α λα καρτ, ανάλογα με την εγγύτητα κάθε κοινωνικής ομάδας στην πολιτική εξουσία.
Επίσης, στην Ελλάδα, παραδοσιακά, σχεδόν τα πάντα «επαφίονται στον πατριωτισμό των Ελλήνων», κάτι που φυσικά οδηγεί στην καταστροφή, όταν αυτός ο πατριωτισμός απλά δεν υπάρχει ή μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, όπως συμβαίνει σήμερα. Άλλωστε, λόγω του «αναρχικού» ελληνικού χαρακτήρα, ο πατριωτισμός βιώνεται ως ένα αίσθημα ενθουσιασμού και, ως γνωστόν, οι ενθουσιασμοί έχουν κοντά ποδάρια. Αυτό έχει μεγάλη σχέση με το λειψό και ανολοκλήρωτο των εθνικών μας προσπαθειών. Θα μας ωφελούσε νομίζω, αν απαλύναμε λίγο τον «αναρχισμό» μας και γινόμασταν λίγο περισσότερο «Γερμανοί», απενοχοποιώντας και επαναξιοδοτώντας έννοιες όπως η πειθαρχία, η υπακοή και οι ηθικές και συλλογικές υποχρεώσεις.
Αν κανείς λάβει υπόψιν του σε όλη την έκταση την κρισιμότητα της εθνικής μας κατάστασης, αντιλαμβάνεται την ανάγκη ταχείας και ριζικής επέμβασης στις βασικές μας παθογένειες, που αφορούν το δημογραφικό, το μεταναστευτικό, τη στρατιωτική ισχύ και την αυτόκεντρη παραγωγική μας ανασυγκρότηση. Το οριακό σημείο στο οποίο βρισκόμαστε επιτάσσει τη λήψη αποφασιστικών μέτρων στα πλαίσια μιας συνειδητής εθνικής προσπάθειας, στην οποία θα πρέπει να συμμετάσχουν όλες οι εθνικά σκεπτόμενες πολιτικές δυνάμεις. Χρειαζόμαστε ένα μνημόνιο εθνικής σωτηρίας, που θα μεταφέρει πόρους, που σπαταλούνται αλλού, ώστε να διατεθούν ακριβώς για την ανάσχεση των κρίσιμων αδυναμιών μας, αλλά και που θα διαμορφώσει άλλα ήθη, αξίες και τρόπους ζωής στην ελληνική κοινωνία.
Η πολιτική της κυβέρνησης της αριστεράς, αν αντιστραφεί κατά 180 μοίρες, δείχνει τη διέξοδο από την παρακμή. Για παράδειγμα, πρόσφατα περικόπηκαν τα επιδόματα των πολυτέκνων και των τριτέκνων, ώστε να ενισχυθούν αυτοί που έχουν 1 ή 2 παιδιά. Επίσης, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι παραγωγικές επιχειρήσεις και οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα συντρίβονται, για να διατηρηθεί ο τρόπος ζωής αυτών που έχουν πάρει σύνταξη ή που εργάζονται ανάλογα με τον πατριωτισμό τους. Τα σύνορα ανοίγουν για να μπει το νέο προλεταριάτο, που θα γκρεμίσει τον καπιταλισμό και τον εθνικισμό, ενώ η απειλή της Τουρκίας και οι αξιώσεις των Σκοπιανών αντιμετωπίζονται με διάθεση παραχωρήσεων προς τους πάντες, ώστε να διαφυλαχθεί το «μείζον», που είναι η παραμονή της αριστεράς στην εξουσία...
Εκ του αντιθέτου, μπορούμε να δούμε ορισμένα βασικά στοιχεία της μόνης δυνατής διεξόδου: Αποφασιστική μείωση της φορολογίας των παραγωγικών κλάδων μέσω αντίστοιχης μείωσης των δημοσίων δαπανών, αποφασιστική ενίσχυση των πολυτέκνων, μέσω αντίστοιχης επιβάρυνσης των ατέκνων και ολιγοτέκνων, αύξηση της στρατιωτικής θητείας στα επίπεδα χωρών που αντιμετωπίζουν την ίδια ανισορροπία δυνάμεων, ταχεία κάλυψη όλων των κενών της εθνικής μας άμυνας με περικοπή πόρων από τις δημόσιες δαπάνες, αλλά και ριζική αντιστροφή των αξιών που μεταδίδονται μέσω της τηλεόρασης και της εκπαίδευσης.
Ωστόσο, το ερώτημα είναι, ποιος θα συμφωνήσει σε ένα τέτοιο πρόγραμμα; Πόσες είναι οι ψήφοι των πολυτέκνων, των παραγωγικών επαγγελματιών και πόσες των ατέκνων, ολιγοτέκνων, συνταξιούχων και δημοσίων υπαλλήλων; Πόσοι θα συμφωνούσαν σε δίχρονη υποχρεωτική στράτευση στα 18; Έτσι, η μόνη δυνατή διέξοδος, παραμένει αδιανόητη, επειδή απειλεί το ήθος και τον τρόπο ζωής της μεγάλης πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος.