Για το δημογραφικό έχει ειπωθεί ότι στο ρολόι ενός έθνους είναι ο ωροδείκτης. Είναι η παράμετρος που δείχνει τις μακροπρόθεσμες προοπτικές και το μέλλον ενός έθνους. Ωστόσο, δεν φαίνεται ότι ενδιαφέρει καθόλου τους προβληματισμούς των περισσότερων Ελλήνων, ούτε τον δημόσιο λόγο. Π.χ. Στην πρόσφατη τηλεοπτική συζήτηση των επτά πολιτικών αρχηγών διάρκειας τεσσάρων ωρών δεν του αφιερώθηκε ούτε μια κουβέντα. Φαίνεται δεν αφορά την τσέπη των ψηφοφόρων τους και γι΄αυτό δεν τους απασχολεί. Ωστόσο το ερώτημα είναι: Θέλουμε να επιβιώσουμε ως έθνος ή όχι; Γιατί ούτε και αυτό είναι σίγουρο. Ίσως και να μη θέλουμε.
Τα στατιστικά στοιχεία πάντως δείχνουν ακόμα και σε τυφλούς ότι το δημογραφικό είναι το μέγιστο ζήτημα που αφορά την εθνική μας επιβίωση στον 21ο αιώνα. Εδώ και 30 χρόνια ο μέσος αριθμός παιδιών ανά γυναίκα στην Ελλάδα είναι περίπου 1,3, ενώ απαιτούνται 2,1 παιδιά ανά γυναίκα, μόνο και μόνο για να διατηρείται σταθερός ο πληθυσμός. Οι Έλληνες κάνουν σήμερα κατα μέσο όρο 1,2 παιδιά ανά γυναίκα, ενώ οι αλβανικής καταγωγής μετανάστες κάνουν 2,2, παρά το ότι εργάζονται πολύ σκληρότερα και αμοίβονται πολύ λιγότερο. Έτσι φτάσαμε να έχουμε μέσο όρο ηλικίας 44 χρόνια, ενώ οι Τούρκοι απέναντι έχουν 28. Πλέον αν δεν αντιστραφεί άμεσα η κατάσταση οδηγούμαστε σε δημογραφική κατάρρευση, επειδή όλο και λιγότεροι άνθρωποι υπάρχουν σε αναπαραγωγική ηλικία και δεν μπορούν να αναπληρώσουν τους θανάτους των ολοένα και περισσότερων ηλικιωμένων. Γι’ αυτό τις συντάξεις θα μας τις κόψουν, ακόμα και αν ψηφίσουμε για κυβέρνηση την Ανταρσύα και για πρωθυπουργό τον Μαζιώτη. Απλά δεν υπάρχουν νέοι για να πληρώνουν τις συντάξεις των ολοένα και περισσότερων συνταξιούχων.
Αν ο σημερινός αριθμός γεννήσεων διατηρηθεί, το 2100, σύμφωνα με την εκτίμηση της σουηδικής ακαδημίας επιστημών, ο πληθυσμός της Ελλάδας θα είναι 2 εκατομμύρια. Αν ληφθεί υπόψιν η εγκατάσταση μόνο φέτος εκατοντάδων χιλιάδων μουσουλμάνων λαθρομεταναστών, η ταυτόχρονη μετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων και ιδιαίτερα νέων στο εξωτερικό, βγαίνει  αβίαστα το συμπέρασμα, ότι εφόσον αυτό το έθνος δεν αλλάξει ριζικά πορεία, πρόκειται μέσα σε λιγότερο από 15 χρόνια να καταστεί μια γηράσκουσα «χριστιανική» κοινότητα σε μια χώρα που θα έχει γίνει τουρκικό προτεκτοράτο, με προοπτική πλήρους ιστορικής εξαφάνισης μέσα σε 30-40 χρόνια. Νομίζουμε ότι έχουμε εξασφαλίσει την ιστορική αθανασία, ενώ δίπλα μας υπάρχει π.χ. το Κόσοβο, που πριν από 60 χρόνια είχε σερβική πλειοψηφία, ενώ σήμερα οι Σέρβοι είναι το 5% ή η Βουλγαρία, που έχει πλέον πληθυσμό μόνο 8 εκατομμύρια και 1 εκατομμύριο μουσουλμάνους, που ελέγχουν την πολιτική ζωή της χώρας καθοδηγουμενοι από την Άγκυρα.
Υπάρχει ένας μύθος σε σχέση με το δημογραφικό, ότι αρκεί να δίνονται επιδόματα και οικονομικά κίνητρα για να αντιμετωπιστεί. Είναι αλήθεια ότι τα οικονομικά κίνητρα είναι απαραίτητα και μπορούν να βοηθήσουν. Ωστόσο, τα αίτια της δημογραφικής μας κατάρρευσης είναι βαθύτερα και εντοπίζονται σε νοοτροπίες και τρόπους ζωής. Είναι χαρακτηριστικό, ότι η απότομη πτώση των γεννήσεων ξεκινάει το 1980. Μια λεπτομέρεια: Δυο χρόνια πριν είχε ανοίξει το νομοθετικό παράθυρο για τη νομιμοποίηση των εκτρώσεων. Πλέον μπορούσε κανείς να κάνει εκτρώσεις χωρίς νομικούς κινδύνους. Έτσι, παρά το ότι από το 1981 και μετά αποκτήσαμε κοινωνικό κράτος, εθνικό σύστημα υγείας, οι μισθοί και οι συντάξεις αυξήθηκαν και η οικονομική κατάσταση των Ελλήνων βελτιώθηκε, αυτά δεν εμπόδισαν καθόλου την κατάρρευση των γεννήσεων. Ο αριθμός εκτρώσεων που γίνονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα δεν είναι γνωστός, αλλά εκτιμάται ότι ξεπερνούν τον αριθμό των γεννήσεων.
Ακόμα και αν αγνοήσουμε κάθε θρησκευτικής προέλευσης ηθική ένσταση εναντίον των εκτρώσεων, είναι προφανές ότι το έμβρυο ακόμα και ένα δευτερόλεπτο μετά τη σύλληψή του είναι ένας εν δυνάμει άνθρωπος. Η νομοθεσία τιμωρεί αυστηρότατα όχι μόνο τη θανάτωση αλλά και την κακοποίηση ή παραμέληση σκύλων και άλλων κατοικιδίων ζώων. Κάποιος σκότωσε τον σκύλο του, καταγγέλθηκε από τη φιλοζωική εταιρεία και πλήρωσε πρόστιμο 45 χιλιάδες ευρώ. Ωστόσο, η δολοφονία των εν δυνάμει ανθρώπων επιτρέπεται ελεύθερα και ανεμπόδιστα. Πλέον δεν χρειαζόμαστε ούτε τους Τούρκους, ούτε τους Γερμανούς. Την εθνική μας γενοκτονία την διαπράττουμε μόνοι μας...

​Από την καύση των απορριμμάτων παράγεται μεγάλος αριθμός τοξικών ουσιών, οι οποίες απελευθερώνονται στην ατμόσφαιρα, στο χώμα και στα νερά.
Διεθνώς, τα εργοστάσια καύσης απορριμμάτων είναι υπεύθυνα για το 40-80% των συνολικών εκλύσεων διοξινών [1]. Οι διοξίνες είναι τοξικές ουσίες, που προκαλούν καρκίνο, διαβήτη, καρδιαγγειακές νόσους, διαταραχές του νευρικού και του ανοσοποιητικού συστήματος και γενετικές ανωμαλίες [2].
Τα εργοστάσια καύσης παράγουν διεθνώς το 10-40% των συνολικών εκλύσεων τοξικών βαρέων μετάλλων [3, 4], όπως ο υδράργυρος, το αρσενικό, ο μόλυβδος, το μαγγάνιο και το χρώμιο, τα οποία προκαλούν βλάβες στην όραση, νευρολογικές διαταραχές, ζημίες στους πνεύμονες και τα νεφρά.
Οι διεργασίες καύσης παράγουν, επίσης, μεγάλες ποσότητες μικροσωματιδίων, τα οποία εισχωρούν στους πνεύμονες και προκαλούν σοβαρές βλάβες. Δεκάδες έρευνες σε όλο τον κόσμο ενοχοποιούν τα μικροσωματίδια, όχι μόνο για αύξηση της θνησιμότητας, αλλά και για σημαντικές μακροχρόνιες βλάβες στην υγεία.

​Από την καύση των απορριμμάτων παράγεται ένας τεράστιος αριθμός τοξικών ουσιών, που είναι τεχνικά αδύνατον όλες να δεσμευτούν και να διαχωριστούν από  τους ρύπους. Μάλιστα, όταν γίνεται προσπάθεια συγκράτησης μιας από τις τοξικές ουσίες, αυξάνονται άλλες ή απλώς μετατίθεται το πρόβλημα της ρύπανσης από τον αέρα στο έδαφος και στα νερά [5, 6].

​Από την καύση παράγονται τέφρες (στάχτες), οι οποίες θεωρούνται επισήμως τοξικά απόβλητα από το διεθνές περιβαλλοντικό δίκαιο. Στις τέφρες, τα βαρέα μέταλλα βρίσκονται σε λεπτόκοκκη και πιο επικίνδυνη μορφή απ’ ότι στα αρχικά απόβλητα, με αποτέλεσμα να εισχωρούν ευκολότερα στους υδροφόρους ορίζοντες και στην τροφική αλυσίδα.

​Η σύγχρονη τεχνολογία δεν επιτρέπει την αδιάλειπτη καταγραφή των εκπεμπόμενων ρύπων. Στην πράξη ελάχιστες ουσίες καταμετρώνται και αυτές σε αραιά χρονικά διαστήματα. Επιπλέον, στη Βρετανία, έρευνα της Greenpeace έδειξε ότι όλα ανεξαιρέτως τα εργοστάσια καύσης απορριμμάτων ξεπερνούν τα θεσμοθετημένα όρια και μάλιστα πολλές φορές το χρόνο. Οι παραβιάσεις αυτές σχεδόν ποτέ δεν καταλήγουν σε πρόστιμα [13].

​Από την καύση εκλύεται διοξείδιο του άνθρακα και άλλα αέρια του θερμοκηπίου. Αντίθετα, η ανακύκλωση μειώνει κατά πολύ τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα και προστατεύει το κλίμα.

​Έχοντας βεβαρημένο παρελθόν και βλέποντας ότι χάνει στο επίπεδο των εντυπώσεων, η βιομηχανία καύσης έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια τη στρατηγική της και προσπαθεί να πουλήσει τα προϊόντα της με άλλα ονόματα. Οι «εναλλακτικές» εκδοχές της καύσης είναι η αεριοποίηση, η πυρόλυση, οι τεχνολογίες πλάσματος, και το τυποποιημένο καύσιμο από απορρίμματα (RDF) και παρουσιάζουν σχεδόν τα ίδια προβλήματα με την καύση [7].

​Αντίθετα, μετατρέπει το 45% περίπου του όγκου των απορριμμάτων σε αέριους ρύπους, οι οποίοι απελευθερώνονται και διαχέονται στον αέρα που εισπνέουμε [1].

​Η ενέργεια που εξοικονομείται από την ανακύκλωση είναι τετραπλάσια αυτής που παράγεται από την καύση [12].

​Η καύση των απορριμμάτων είναι τόσο ακριβή υπόθεση, που είναι απαγορευτική στην πράξη (εκτός αν βέβαια θέλει κανείς να μετακυλήσει το τεράστιο κόστος στους δημότες). Ένας συνήθης αποτεφρωτήρας απορριμμάτων κοστίζει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ [8]. Επιπλέον, το λειτουργικό κόστος της καύσης είναι πενταπλάσιο έως δεκαπλάσιο αυτού της ταφής των απορριμμάτων [9], ενώ το κόστος της ανακύκλωσης και της κομποστοποίησης είναι το ένα τρίτο έως ένα πέμπτο του κόστους της καύσης. Το τεράστιο πρόσθετο κόστος από την καύση μεταφέρεται στους δημότες, μέσω αύξησης των δημοτικών τελών.
Προκειμένου να αναλάβουν τη διαχείριση των απορριμμάτων, οι εταιρίες που εμπορεύονται αποτεφρωτήρες συνάπτουν μακροχρόνια συμβόλαια με δήμους, στη βάση βέβαια της εξασφαλισμένης κερδοφορίας τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, πολλοί δήμοι να βρεθούν σε δεινή οικονομική κατάσταση ή και στα όρια της χρεοκοπίας, προκειμένου να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις αυτές. Παραδείγματα υπάρχουν δυστυχώς πολλά (π.χ. Νιού Χαμσάϊρ, Νιού Τζέρσεϊ, Λέϊκ Κάουντι στη Φλόριντα, Χάντσον Φολς στη Ν. Υόρκη). Σε άλλες περιπτώσεις (π.χ. Σουηδία), δημοτικές επιχειρήσεις αναγκάστηκαν να εισάγουν απόβλητα, προκειμένου να καταστήσουν οικονομικά αποδοτική τη λειτουργία των αποτεφρωτήρων στους οποίους επένδυσαν [10].

​Η καύση δεν δημιουργεί πρόσθετες θέσεις εργασίας σε σύγκριση με την ταφή, ενώ τα προγράμματα ανακύκλωσης - κομποστοποίησης δημιουργούν δεκαπλάσιες θέσεις εργασίας ανά τόνο απορριμμάτων [11].

​Η βιομηχανία καύσης ουσιαστικά αντιστρατεύεται τις προσπάθειες για μείωση των απορριμάτων στην πηγή, για επαναχρησιμοποίηση και ανακύκλωση. Δεδομένου ότι οι βιομηχανίες καύσης πληρώνονται ανά τόνο καιγόμενων απορριμάτων, έχουν κάθε λόγο να βλέπουν αυτά τα απορρίματα να αυξάνονται. Η δέσμευση σε ένα αποτεφρωτήρα (με μέσο χρόνο ζωής 25 χρόνια) σημαίνει ουσιαστικά δέσμευση σε ένα αναποτελεσματικό μοντέλο διαχείρισης για μια ολόκληρη γενιά.

​Στις ΗΠΑ και τη Γερμανία, η βιομηχανία καύσης βρίσκεται σε κρίση και ο αριθμός των εργοστασίων καύσης πέφτει διαρκώς τα τελευταία χρόνια ως απόρροια της αντίδρασης των πολιτών, αλλά και της προώθησης προγραμμάτων ανακύκλωσης [10]. Έτσι, η γερμανική βιομηχανία της καύσης ψάχνει να βρει καινούρια κορόιδα στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στη Θεσσαλονίκη, με την αγαστή συνεργασία του κυρίου Μπουτάρη. 

​Σύμφωνα με την Ουάσιγκτον και την αμερικανική βιομηχανία πετρελαίου, οι ΗΠΑ βρίσκονται στο δρόμο της ενεργειακής αυτάρκειας χάρη στη νέα τεχνική της υδραυλικής ρωγμάτωσης. Με την τεχνική αυτή γίνεται εξόρυξη αερίου ή πετρελαίου που βρίσκονται εγκλωβισμένα σε ιζηματογενείς βράχους μέσω της εισπίεσης ειδικού υγρού και της δημιουργίας τεχνητών ρωγμών που επιτρέπουν τη συλλογή των καυσίμων. Πρόκειται για τη λεγόμενη επανάσταση του σχιστολιθικού αερίου, η οποία βασίστηκε στη βιομηχανική χρήση δυο νέων τεχνικών, ήτοι της υδραυλικής θραύσης μέσα από οριζόντιες γεωτρήσεις και της χρήσης ειδικής συνθέσεως υγρού για τη ρωγμάτωση.
Το υγρό αυτό τυχαίνει να είναι ιδιαιτέρως τοξικό και η διάχυσή του μέσω των ρωγμών στους υδροφόρους ορίζοντες έχει βλαπτικότατες επιδράσεις. Το αμερικανικό Κονγκρέσο, ωστόσο, ψήφισε νόμο που εξαιρεί τη βιομηχανία σχιστολιθικού αερίου από κάθε έλεγχο σε ότι αφορά τις επιδράσεις της στην ποιότητα του ποσίμου νερού. Ο νόμος αυτός ψηφίστηκε το 2005, όταν αντιπρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο Ντικ Τσένι, πρώην γενικός διευθυντής της Χαλιμπάρτον, της εταιρείας που παράγει τη μερίδα του λέοντος των τοξικών υγρών που χρησιμοποιούνται για την υδραυλική ρωγμάτωση. Το 2011, μετά την οικολογική καταστροφή στον Κόλπο του Μεξικού, η κυβέρνηση Ομπάμα διέταξε την επανεξέταση των οικολογικών επιπτώσεων της υδραυλικής ρωγμάτωσης. Πρόεδρος της επιτροπής ορίστηκε ο Τζον Ντόιτς, μέλος του Δ.Σ. της Σενιέρ Ένερτζι, εταιρείας που είχε αναλάβει την κατασκευή τερματικού σταθμού LNG για την εξαγωγή του αμερικανικού σχιστολιθικού αερίου. Ο Ντόιτς ήταν επίσης μέλος του Δ.Σ. της Σίτιγκρουπ, τράπεζας με μεγάλη δραστηριότητα στον χώρο της ενέργειας. Το πόρισμα της επιτροπής ήταν αθωωτικό για την υδραυλική ρωγμάτωση.
Η παραγωγή σχιστολιθικού αερίου υπερτετραπλασιάστηκε μέσα σε μόλις 4 χρόνια, από το 2007 έως το 2011, φτάνοντας το 40% της συνολικής παραγωγής φυσικού αερίου στις ΗΠΑ. Αιτία αυτής της υπέρογκης αύξησης ήταν η έλλειψη κρατικού ελέγχου που να ρυθμίζει τις παραγόμενες ποσότητες ώστε να εξασφαλίζονται σταθερές τιμές πώλησης. Το αποτέλεσμα ήταν η πτώση της τιμής πώλησης του αερίου συνολικά κατά 75% τα τελευταία 8 χρόνια. Αυτή τη στιγμή, η τιμή του αερίου βρίσκεται στα 3.5 δολάρια ανά εκατ. κυβ. πόδια, ενώ σύμφωνα με εκτιμήσεις [1] απαιτείται τιμή τουλάχιστον 8 δολάρια για να είναι η εξόρυξη κερδοφόρα. Οι περισσότερες εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο χώρο φαίνεται ότι έχουν εγκλωβιστεί σε μια χρηματιστική απάτη τύπου «πυραμίδας». Οι μεγάλοι παίκτες της βιομηχανίας του αερίου και οι μεγάλες τράπεζες φούσκωσαν τις προσδοκίες διαδίδοντας ψευδή στοιχεία σχετικά με την οικονομική αποδοτικότητα της τεχνικής και το μέγεθος των εκμεταλλεύσιμων αποθεμάτων. Ο ίδιος ο Ομπάμα δήλωσε ότι οι ΗΠΑ έχουν επάρκεια αερίου για 100 χρόνια, ενώ λεπτομερείς αναλύσεις των στοιχείων [2] δείχνουν ότι τα αποθέματα σχιστολιθικού αερίου δεν επαρκούν για περισσότερα από 10-20 χρόνια. Κάθε γεώτρηση δίνει μεγάλη παροχή αερίου στην αρχή, η οποία εξαντλείται μέσα σε 8 περίπου χρόνια. Επίσης, τα «γλυκά σημεία» όπου οι παραγόμενες ποσότητες είναι σχετικά μεγάλες γρήγορα εξαντλούνται και η εκμετάλλευση υποχρεώνεται να επεκταθεί σε λιγότερο προσοδοφόρες περιοχές. Ακόμα, οι οριζόντιες γεωτρήσεις καταρρέουν μέσα σε λίγα χρόνια και κλείνουν πολύ πιο γρήγορα από τις παραδοσιακές κατακόρυφες, με αποτέλεσμα να απαιτείται επαναδιάτρησή τους. Όλοι οι παράγοντες αυτοί απαιτούν συνεχείς επενδύσεις κεφαλαίων μόνο και μόνο για να διατηρηθεί η παραγωγή σε σταθερά επίπεδα, ενώ το κόστος υπερβαίνει κατά πολύ την τρέχουσα τιμή του αερίου.
Ωστόσο, οι «εγκλωβισμένοι» της πυραμίδας υποχρεώνονται να συνεχίζουν να αυξάνουν την παραγωγή έστω και ζημιούμενοι, ώστε να διατηρηθεί το καλό επενδυτικό κλίμα μέχρι να προλάβουν να απεμπλακούν πουλώντας τις μετοχές τους σε αφελείς επενδυτές, συχνά ξένους. Η παραγωγή διατηρείται και αυξάνεται και η φούσκα διογκώνεται με κεφάλαια που αντλούνται από δανεισμό και από το χρηματιστήριο. Πρόκειται για τυπική περίπτωση πυραμίδας. Πάντως η φούσκα φαίνεται ότι έχει αρχίσει ήδη να σκάει. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία [3], η παραγωγή τον τελευταίο ενάμισο χρόνο έχει φτάσει σε ένα μέγιστο σημείο και εκδηλώνει ήδη τάσεις μείωσης (βλ. σχήμα).

​Επίσης, από τον Αύγουστο του 2012 πολλές εταιρείες υποχρεώθηκαν να ανακοινώσουν μεγάλες μειώσεις της αξίας των ενεργητικών τους, ενώ η άλλοτε κυρίαρχη στον χώρο Τσίζαπικ Ένερτζι βρίσκεται στα πρόθυρα χρεωκοπίας. Οι πληροφορίες αυτές, ωστόσο, συνήθως δεν φτάνουν στα αυτιά των μικρών επενδυτών, οι οποίοι ακούν τους «έγκριτους» οικονομικούς αναλυτές που εξακολουθούν να μιλούν για την επαναστατική τεχνική που θα μεταμορφώσει της ΗΠΑ σε Σαουδική Αραβία. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, πρόκειται για μια ακόμα πυραμίδα του δυτικού χρηματιστικού καπιταλισμού, παρόμοια με αυτήν της αγοράς ακινήτων των ΗΠΑ ή του ελληνικού χρηματιστηρίου, η οποία τα επόμενα λίγα χρόνια (αν όχι νωρίτερα) αναμένεται να σκάσει.